Για τους περισσότερους εργαζόμενους ο «συνδικαλισμός» είναι μια εντελώς απαξιωμένη έννοια και αυτό δεν είναι τυχαίο. Η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ που ελέγχουν εδώ και δεκαετίες το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ταυτισμένες με τα ξεπουλήματα, τη διαφθορά και τη σαπίλα.
Ιδιαίτερα μέσα στην τελευταία εξαετία, αυτές οι δυνάμεις αποτέλεσαν τον «δούρειο ίππο» στο εργατικό κίνημα. Ούτε μια στιγμή δεν θέλησαν να οργάνωσαν το εργατικό κίνημα με στόχο τη νίκη. Αντίθετα έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να σαμποτάρουν τους αγώνες.
Από την άλλη ο συνδικαλισμός του ΚΚΕ, δηλαδή το ΠΑΜΕ, δεν προσφέρει καμία διέξοδο. Καταρχάς, επειδή το ΠΑΜΕ συστηματικά διασπά το εργατικό κίνημα (με ξεχωριστές συγκεντρώσεις, πορείες κλπ) και αρνείται τη συνεργασία με όλες τις άλλες Αριστερές δυνάμεις. Κατά δεύτερον, επειδή πίσω από τις επαναστατικές κορώνες, οι προτάσεις πάλης του ΠΑΜΕ είναι πολύ μακριά από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πρόσφατη 48ωρη γενική απεργία – τουφεκιά στον αέρα η οποία αποφασίστηκε στη ΓΣΕΕ κατόπιν πρότασης του ΠΑΜΕ (που υιοθετήθηκε από την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ).
Η κατάσταση στο Βόλο και οι ευθύνες του ΕΚΒ
Αντίστοιχη είναι η εικόνα και στο τοπικό συνδικαλιστικό κίνημα. Απέναντι στα τεράστια προβλήματα των εργαζομένων οι πλειοψηφίες στο ΕΚΒ, και στα περισσότερα πρωτοβάθμια σωματεία, έδειξαν κυνική αδιαφορία απέναντι στα προβλήματα ή στάθηκαν απολύτως ανίκανες να οργανώσουν τους αγώνες.
Τους τελευταίους μήνες οι εργαζόμενοι, σε διάφορα εργοστάσια του Βόλου, δέχονται διαρκείς επιθέσεις και σε αρκετές περιπτώσεις έχουν αντισταθεί με κινητοποιήσεις. Υπενθυμίζουμε την πολυήμερη απεργία στη ΒΙΣ, τις επαναλαμβανόμενες στάσεις εργασίας στη Χαλυβουργία, το λουκέτο στην Κόκα Κόλα, τον αγώνα των εργαζομένων στον ΙΜΑΝΤΑ και το λουκέτο που επέβαλε η Continental, τις απολύσεις στη ΒΕΜΕΚΕΠ κοκ.
Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις το ΕΚΒ έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια! Αντί να μπει μπροστά για να συντονίσει τους αγώνες με πανβολιώτικα συλλαλητήρια, με συντονισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλα τα εργοστάσια, με τοπικές γενικές απεργίες κοκ, οι εργατοπατέρες αρκέστηκαν στα «λόγια», τα δελτία τύπου και την άνευρη παρουσία στις κινητοποιήσεις.
Είναι λοιπόν απολύτως κατανοητή η αποστροφή των εργαζομένων απέναντι στον «συνδικαλισμό» και αυτό συχνά μεταφράζεται σε απογοήτευση και μη συμμετοχή.
Μας θέλουν ανοργάνωτους και ανίσχυρους
Όμως η καταγγελία των υποταγμένων και διεφθαρμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών δεν πρέπει να σημαίνει άρνηση του συνδικαλισμού γενικά! Κάτι τέτοιο θα ωφελούσε μόνο τους «εργατοπατέρες» και τους εργοδότες. Γιατί οι εργοδότες θέλουν διακαώς να μην είμαστε οργανωμένοι και να μην έχουμε Σωματεία, Εργατικά Κέντρα κοκ έτσι ώστε να είμαστε ανίσχυροι για να μπορούν να μας κάνουν ότι θέλουν! Να δουλεύουμε σε συνθήκες φόβου και ανασφάλειας, με όποιο μισθό μας προσφέρουν.
Για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει να αλλάξει ριζικά η κατάσταση στα συνδικάτα έτσι ώστε αυτά να ξαναγίνουν όπλο στα χέρια των εργαζομένων. Αυτός είναι ο στόχος της Εργατικής Αυτονομίας.
Για τι παλεύει η Εργατική Αυτονομία
Η Εργατική Αυτονομία είναι μια νέα ριζοσπαστική συνδικαλιστική παράταξη, που δραστηριοποιείται στο Βόλο. Συσπειρώνει στις γραμμές της εργαζόμενους από διάφορα εργοστάσια και χώρους δουλειάς, με διαφορετικές πολιτικές – κομματικές καταβολές και απόψεις. Στο τελευταίο συνέδριο του ΕΚΒ (Δεκέμβρη 2015) η Εργατική Αυτονομία εξέλεξε μια έδρα στη νέα Διοίκηση, ενώ αρκετά μέλη της ΕΑ είναι εκλεγμένα στα ΔΣ των Σωματείων τους.
Kατά τη γνώμη μας, τα εργατικά Σωματεία θα πρέπει να ξεκινήσουν τον αγώνα τους από τις άμεσες ανάγκες των εργαζομένων:
– να σταματήσει κάθε λογής αυθαιρεσία και παραβίαση της νομοθεσίας στους χώρους δουλειάς
– να σπάσει το κλίμα τρομοκρατίας που θέλουν να επιβάλλουν οι εργοδότες
– να πληρώνονται όλοι οι εργαζόμενοι στην ώρα τους και όχι με «έναντι»
– να μην παραβιάζεται το ωράριο και οι Συμβάσεις πχ απλήρωτες υπερωρίες κοκ
– να μπει φραγμός στην εκ περιτροπής και κάθε άλλης μορφής ελαστική εργασία
Τα παραπάνω συνδέονται με τον αγώνα ενάντια στο μνημονιακό καθεστώς έτσι ώστε:
– να επανέλθει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας
– ο κατώτατος μισθός να επιστρέψει στα προ κρίσης επίπεδα (751ευρώ μικτά)
– να καταργηθούν όλοι οι αντεργατικοί νόμοι
– να καταργηθεί ειδικά το πλαίσιο που επιτρέπει την εκμετάλλευση των ενοικιαζόμενων και εργολαβικών εργαζομένων
– να καταργηθούν οι μνημονιακοί νόμοι που διαλύουν την κοινωνική ασφάλιση, το κοινωνικό κράτος, την Υγεία, την Παιδεία κοκ.
Στις σημερινές συνθήκες, αυτά τα «απλά» και «αυτονόητα» αιτήματα οδηγούν αναπόφευκτα σε σύγκρουση με την ΕΕ, τους δανειστές και συνολικά το μεγάλο κεφάλαιο, εντός και εκτός χώρας.
Αυτή η μάχη μπορεί να κερδηθεί μόνο με βάση ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικών σοσιαλιστικών μέτρων: παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικών τομέων της οικονομίας, έλεγχο του εξωτερικού εμπορίου και της κίνησης κεφαλαίων, εθνικό νόμισμα, διαγραφή των χρεών των λαϊκών στρωμάτων, εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση στην οικονομία, μαζικές δημόσιες επενδύσεις, δημοκρατικός σχεδιασμός της παραγωγής με βάση τις κοινωνικές ανάγκες, διεθνιστικό κάλεσμα στο εργατικό – λαϊκό κίνημα της Ευρώπης και διεθνώς για αλληλεγγύη και συντονισμένους αγώνες. Έλα σε επαφή με την Εργατική Αυτονομία για να δώσουμε μαζί αυτό τον αγώνα!
Εργατική Αυτονομία – ανεξάρτητο συνδικαλιστικό σχήμα
