ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Ως άλλη πρόσφυγας ~ Προβληματισμοί πάνω σε μια πραγματικότητα

ως-άλλη-πρόσφυγας-προβληματισμοί-πάν-176209

Γράφει η Βασιλεία Στ. Κατσάνη

Είναι σημαντικό να βεβαιώνεται η επιστημονική θεώρηση της ζωής στην καθημερινή πράξη. Οσο δύσκολη και περίπλοκη η επιστημονική σκέψη και η αποτύπωσή της στο χαρτί, τόσο απλή είναι η εμπράγματη έκφρασή της, όταν και στο βαθμό που μπορεί έκαστος εξ ημών να την αντιληφθεί και να την παρακολουθήσει.

Στο χαρτί, λοιπόν, αποτυπώνω πολύ συνοπτικά την εμπειρία δυόμιση ετών, στην Ελλάδα, διατυπώνοντας τη θέση ότι, τα κοινώς ονομαζόμενα – έξω από την ιατρική και βιολογική επιστημονική ορολογία – γονίδια των προσφύγων εκφράζονται σε άλλοτε άλλο βαθμό και χρόνο, αναλόγως των συνθηκών. Με άλλα λόγια, «τω πεπρωμένω φυγείν, αδύνατον». Για κάθε πλευρά και του θεατή και του θεωμένου.

Ελληνίδα στην υπηκοότητα, γεννημένη και μεγαλωμένη στη Νέα Ιωνία Αττικής, από γονείς με μικρασιατικές ρίζες στα Βουρλά (σημερινά Urla), έμαθα (;) να αγωνίζομαι. Με μόρφωσαν οι γονείς μου, με τέσσερα παιδιά, οι δάσκαλοι στο 1o Δημοτικό Σχολειό – ένας εξ εκείνων Ελληνας αιγυπτιώτης αλεξανδρινός -, οι καθηγητές μου στο 2ο Γυμνάσιο και Λύκειο της πόλης και στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και η ελεύθερη αγορά, μέσα στην οποία κατά κύριο λόγο κέρδισα τις πλούσιες εμπειρίες που αξιολόγησε, εν μέσω συμμετοχών από όλον τον κόσμο, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Πνευματικής Ιδιοκτησίας τού Ο.Η.Ε. στη Γενεύη της Ελβετίας με τριάντα τρία έτη επαγγελματικής πείρας και συμπεριέλαβε στην τελική φάση (short list) το οικείο βιογραφικό. Απολογισμός πλούσιος, θα σκεφθεί ο αναγνώστης.

Η συνέχεια βεβαιώνει του λόγου το αληθές: «ουδείς προφήτης εν τω τόπω αυτού». Σε καιρούς κρίσης, θα περίμενε κάθε νέος επαγγελματίας να κρίνεται από «σοφούς». Και να επιβραβεύεται η σύνολος πορεία του, έτσι ώστε να κυρώνεται η εκπεφρασμένη ποικιλοτρόπως διάθεση των πολιτών ενός τόπου για την πρόοδο και την ανάπτυξη. Υπαινιγμός για το αντίθετο της προσωπικής μου περίπτωσης, και όχι μόνον. «Ο τόπος μου, αλλ’ ού» είχα σχολιάσει στα τέλη της δεκαετίας τού 1990. Το προσφυγικό θέμα δεν αφορά μόνο την είσοδο ανθρώπων σε μια χώρα είναι ζήτημα και αναγκαστικής εσωτερικής μετανάστευσης, με όλα τα συνεπακόλουθα, αλλά και εκποίησης του στελεχιακού ανθρωπίνου δυναμικού της, για λόγους, συνήθως, χωρίς ισχύ.

Είναι αλήθεια (;) ότι στους πρόσφυγες δεν αρέσει η μιζέρια. Από όποια πλευρά κι αν κάποιος δει το θέμα, είτε φεύγεις, είτε μετακινείσαι, είτε έρχεσαι, επιθυμία σου είναι και παραμένει να ξεφύγεις του αρνητικού κλίματος. Και να αισθανθείς χαρά, να απολαύεις θετικών προνομίων και αγαθών. Έκφραση, λοιπόν, των γονιδίων κάθε πρόσφυγα, η φυγή προς την ελευθερία.

Αυτό είναι το μήνυμα του παλαιού και του νέου προσφυγικού, συμβολικού ή πραγματικού, προς κάθε διαχειριστή των συνθηκών ελευθερίας του ανθρώπου. Για να χειριστείς το προσφυγικό, απαιτείται να σέβεσαι την αξιωματική αρχή της ελευθερίας, ήτοι του έρωτα για τη ζωή και τη δημιουργία πηγή των οποίων είναι οι νέοι κάθε λαού.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου