Ποιητική και μουσική βραδιά αφιερωμένη στο έργο του Γιάννη Φάτση πραγματοποιείται την Τετάρτη 15 Νοεμβρίου στις 20.30 στο καφέ-βιβλιοπωλείο «Η Χάρτα», από το «Ασυλο των ποιητών», με αφορμή τα είκοσι χρόνια από τον θάνατό του.
Την εκδήλωση συντονίζει ο Κώστας Κόγκας, με εισηγήτρια την Ελενα Ψαραλίδου. Απαγγέλουν: Σούλα Γάκη, Αστέρης Γκέκας, Βασίλης Κουτσιαρής, Μαρία Μπάνη, Ελευθερία Νικολίδου, Γιάννης Τράντας, Φίλιππος Τσούφης, Σταμούλης Φιλιππιτζής, Έλενα Ψαραλίδου. Παίζουν οι μουσικοί: Αλέξης Βαγενάς και Γιάννης Καλαντζής.
Ο Γιάννης Φάτσης (1930-1997), ποιητής, δημοσιογράφος, πνευματικός άνθρωπος, γεννημένος στον Αλμυρό, έζησε στον Βόλο μέχρι το 1969, με ένα διάλλειμα σπουδών στη Νομική Αθηνών και φυλάκισης του στα Τρίκαλα και τη Λέρο από τη Χούντα από το 1967 μέχρι το 1969, κατόπιν καταδίκης του σε πενταετή φυλάκιση εξαιτίας ενός ποιήματος, του L147.
Εργάσθηκε ως δημοσιογράφος αρχικά σε εφημερίδες του Βόλου και κατόπιν σε αθηναϊκές εφημερίδες ως ρεπόρτερ και πολιτικός συντάκτης. Πραγματοποίησε δημοσιογραφικές έρευνες για τη δολοφονία του Νικηφόρου Μανδηλαρά, για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, για τον Αλέκο Παναγούλη, για τα βασανιστήρια της χούντας και έγραψε βιβλία πάνω στα ίδια θέματα.
Το ποιητικό έργο του εξαπλώνεται από το 1960 μέχρι το 1972. Περιλαμβάνει τις ποιητικές συνθέσεις οι οποίες έχουν δημοσιευθεί στον Βόλο από το 1960 μέχρι το 1968, «Εξολοθρεμός» ( 1960), «Το πλήθος» (1962), «Ο τύμβος» (1963), «Εκτέλεση και κραυγή» (1965), «Οδός Κωνσταντά Αρ. 109» (1966), «Διαστημική Ωδή» (1967), «Μεταγωγή» (1968), «Μπετόν» (1970).
Υπάρχει και το αδημοσίευτο έργο που εκτείνεται από το 1967 μέχρι το 1972, το οποίο επιμελήθηκε ο Β. Αναγνωστόπουλος και δημοσιεύθηκε το 2005 στα ποιητικά άπαντα του, που εκδόθηκαν από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Θεσσαλίας και τις εκδόσεις Καστανιώτη το 2005.Υπήρξε πρωτεργάτης της ίδρυσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και παρών στην πνευματική ζωή του Βόλου μέχρι τέλους. Το έργο του, ενώ αναφέρεται στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και της Αντίστασης, στον ψυχρό πόλεμο, στην κατάκτηση του διαστήματος και τη χρησιμοποίηση του για πολεμικούς σκοπούς, στη δικτατορία του 1967, υμνεί τις οικουμενικές αξίες της ειρήνης, ελευθερίας, συνεργασίας, χαράς, αγάπης.
